then they took you away, stole you out of my life...

they say, when you truly love someone, you have to set them free, or at least let them choose.
unfortunately i know this is not my choice, or the other person's choice.
it's reality's choice.
reality that hits you and strucks and makes you struggle, if you still want a chance to survive.
what does it matter anyway.
you, me are just mere numbers, mere "objects" in this course of time.
in two years from now someone else might be there for you, or for me.
you have to fight for your future. money, money, money. social status, self confidence, reality.
that's how it works. i love you without money, success, gifts.
but you won't love yourself that way.
and if you can't love yourself, you can't love anybody else.
that's it.
 it's not love.
 it's reality that will tear us apart...

you will eventually hate every place you live in.

it's not the place. it's not the weather. it's not the people. it's their absence. but still you don't want to go back. you want to move forward, change,change,change.

different place, different weather, different people. next stop. and again. next stop. and again.

it's not the buildings, not the nature, not the faces. it's the way you project yourself on them. but still you don't want to stay.you want to move on, change, change, change.

next stop. and again. next stop. and what?

it's not the culture, not the aura of the place, not the eyes. it's you trying to escape these mirrors of life. the omnipresent other and the fear of getting too attached to it.

it is you.

breaking things, breaking hearts.

Τιποτα δεν αλλαζει
δεν προχωραμε μπροστα, κανουμε κυκλους
ολο και πιο βαθια στις ανασφαλειες και τους φοβους μας
το σιχαθηκα
σε σιχαθηκα
δεν ειναι αγαπη αυτο, δεν ειναι αυτο που θελω
ειχες δικιο, ολα ειναι ενας συμβιβασμος
αισθανομαι βιασμενη που τον δεχτηκα
εγω δεν ειχα τετοιους δαιμονες
δεν επρεπε να μου το κανεις αυτο
εγω σου εδωσα ο,τι ειχα
οποτε σου εδινα το χερι μου και με εσπρωχνες μακρια, γυριζα παλι και στο προσεφερα
αχαρηστε,δειλε, αναξιε συναισθηματων
με εκανες να πιστευω πως δεν αξιζω την αγαπη σου
οτι ειμαι λαθος, οτι ειμαι εγωιστρια
και εγω σου φωναζα οτι ειμαι απλα καθρεφτης τησ δικης σου μιζεριας
και δεν ακουγες
και δεν σ'ακουσα
και ποτε δεν σε εμπιστευτηκα
και καθε μερα με προδιδες
γι'αυτο και εγω σε προδωσα
συγγνωμη
μα το ηθελα
δεν ηθελα να σε μισησω, καλυτερα να μισουσα εμενα
μα δεν μπορεσα να μου ριξω σταχτη στα ματια
ειναι ακομα εκει
η αδιαφορια, η ψυχροτητα σου
γιατι οταν ειμαι μακρια δεν εχεις κανεναν να σε ζεστανει
και πες με σκληρη και σκυλα και αδικη
βαρεθηκα να μην μπορω να εξοργιστω
μαζι σου
με εσενα
για σενα
φυγε
ασε με μονη
δεν θελω αλλο
δεν με νοιαζει
επαψε να με νοιαζει καιρο τωρα.