my Heart is where my Art is...

Με την ζωγραφικη ειναι σαν να σταματαει ξαφνικα ο χρονος.Καθε γραμμη του μολυβιου μοιαζει με ιεροτελεστια.Βαζω το ιδιο μου το αιμα (για να ακουστω λιγο πιο δραματικη) σε γκριζα μορφη να σχεδιασει τις γραμμες και τις σκιες.Ολη μου η φαια ουσια μοιαζει να μεταφερεται απο τα δαχτυλα στο μολυβι και απο εκει, στο χαρτι.Καθε αλλη μορφη τεχνης ειναι απλως ενα ερεθισμα, σαν μια διαδικασια προετοιμασιας σε ψυχικο και σωματικο επιπεδο για την στιγμη που θα "εκραγουν" τα συναισθηματα που εχουν συσσωρευτει μεσα μου.Ειναι σαν λυτρωση, σαν ολοκρηρωση.Καμια φορα ανησυχω οτι θα στερεψει το μεσα μου και θα κρατω την ψυχη μου σε ζωγραφισμενες κολλες χαρτι.

Και δεν με απασχολει τοσο το αποτελεσμα, δεν ειμαι επαγγελματιας.Αυτοδιδακτοι στα μονοπατια της ψυχης μας πρεπει να μαστε αλλωστε.Και ειναι ο μονος ισως πραγματικα επιτυχημενος τροπος για μενα να επικοινωνησω με το μεσα μου και κατ' επεκτασην καποιος αλλος να 'μαι καταλαβει.Τα λογια για μενα παντα ωχριουσαν μπροστα στην δυναμη των εικονων και επιλεγω συνειδητα τις περισσοτερες φορες την σιωπη.

Σημερα ισως για αλλη μια φορα το να πιασω ενα μολυβι και μια κολλα χαρτι με βοηθησε να θυμηθω ποια ειμαι, μου εβγαλε ολη την αρνητικη ενεργεια, μου εδωσε κουραγιο να προχωρησω με συμμαχο και οχι εχθρο τον εαυτο μου.Καθε σχεδιο ειναι ενα κομματι μου, κουβαλαει κατι απο μενα, γι'αυτο και ουτε δειχνω την "δουλεια" μου στον οποιονδηποτε και φυσικα δεν εχω ποτε χαρισει καποιο.Θα ναι σαν αν εμπιστευομαι τον εαυτο μου σε καποιον αλλον και αυτο δεν το αξιζει ο καθενας.Για την ακριβεια νομιζω οτι ο μονος που μπορεις πραγματικα να εμπιστευτεις και να εχεις διπλα σου μεχρι το τελος ειναι ο εαυτος σου ακομα και αν καμια φορα μοιαζει να τον χανεις.Αυτο που εισαι και οι ανθρωποι που σε βοηθουν λιγο λιγο να τον βρεις, να τον προστατευσεις, να τον κανεις πιο δυνατο και με την σειρα σου να στηριξεις αλλους "εαυτους" αγαπημενους, ειναι αυτοι που θα μεινουν διπλα σου οσο μακρια η κοντα και να βρεθουν.Και παντα θα ναι μετρημενοι στα δαχτυλα.

Και τους ευχαριστω.

...when will you be whole again?



We've gone a long way while learning
Still our hearts kept on burning
we've gone right
we've gone straight
and ended up far-out
we've reaped the fruits of deception
opened the doors of perception
and burned down all the bridges we came across
when will you be whole again?
we've both been down that road
going nowhere
still you ask is love to blame?

Somehow deserted, abandoned,

as though it were the artist's

duty to create

hope, but out of what? what?

Βροχερος καιρος σημερα.Λονδρεζικος.Οποτε βρεχει οι σκεψεις μου τρεχουν μακρια στο παρελθον, σε ανθρωπους που αυτη την στιγμη μπορει να βρισκονται χιλιομετρα μακρια μου.Μελαγχολικη εκ φυσεως, δεν δυσκολευομαι ιδιαιτερα να χασω ολη την καλη διαθεση που μπορει να ειχα την προηγουμενη μερα.Αλλα μου αρεσει.Μου ειπαν αμα συνηθισεις την μελαγχολια δυσκολα ξεφευγεις απο αυτον τον τροπο σκεψης.Συμφωνω απολυτα με αυτο αλλα ο καθενας βιωνει διαφορετικα το καθε συναισθημα.Για μενα, που θα θελα να με θεωρω ανθρωπο των τεχνων, η τουλαχιστον ανθρωπο με δημιουργικες τασεις, αυτη η μελαγχολια ειναι το δωρο και η καταρα μου.Δεν θα μουν αυτη που ειμαι χωρις την γλυκια θλιψη, τα αλμυρα δακρυα, την βροχη, το φθινοπωρο, τις χαμενες ευκαιριες, τις φρουδες ελπιδες."Το λιμανι στις δυστυχιες ειναι η τεχνη" και για μενα η αληθινη τεχνη τρεφεται απο τον πονο και την θλιψη, απο τις δυσκολιες και την μελαγχολια.Γιατι αλλωστε να κατσεις κλεισμενος σε ενα σπιτι αν εισαι χαρουμενος και μπορεις να βγεις, να δεις κοσμο, να διασκεδασεις!Ολα χρειαζονται σαφως στην ζωη, αλλα αυτη η ανεκτιμητη μελαγχολια ειναι το δικο μου καταφυγιο στις πιο γκριζες στιγμες, ειναι αυτο που ενω ισως μοιαζει να με παει πισω, στην πραγματικοτητα με παει μπροστα.Μονο οταν ολα ησυχασουν και τα καλυψει το σκοταδι και η μοναξια της νυχτας, φαινονται πως ειναι και εχεις ισως λιγο ποιοτικο χρονο με τον εαυτο σου για μια ουσιαστικη ενδοσκοπηση.Την εχω πληρωσει αυτη την σταση ζωης σαφως, τιποτα δεν ερχεται διχως καποιο τιμημα, αλλα και γιατι να αλλαξω;Και τι να γινω αλλωστε;

Kανεις δεν αγαπα εκεινον που φοβαται...

Imagine no more tears
Dissolving all your fears
With tooth and claw we fight
Into this endless night

Yeah lately I know that I've been crawling
I know that I've been falling
Into your dream

I saw my tears in your eyes
You saw your fears in mine
We watched it burn together

Ισως δεν το χω τοσο με το γραψιμο. Κι ομως τοσες σκεψεις, τοσα συναισθηματα, τοσα ερεθισματα. Θελω τοσο να τα εκφρασω αλλα αισθανομαι οτι αδυνατω.Φοβαμαι ισως ακομα και την δικη μου κριτικη.Φοβαμαι? Φοβαμαι.

Μεγαλο πραγμα ο φοβος.Τοσα συναισθηματα, τοσες επιθυμιες, τοσα ονειρα, τοση διαθεση και φιλοδοξιες...τα σπρωχνω στο μελλον."Καποια στιγμη θα το κανω, καποτε θα ερθει η ωρα, οταν, οταν...". Να εχω ολη την προδιαθεση να κανω κατι σουσιαστικο με αυτα που εχω στο κεφαλι μου...Αlαs!

Τελικα κινητηρια δυναμη στην ζωη ειναι ο φοβος. Και οσο tempus fugit (time flies), τοσο ο φοβος πλησιαζει.Φοβαμαι την ιδεα του χρονου γιατι ισως πιστευω οτι δεν θα προλαβω να βρω το κουραγιο να ζησω.Δεν θα προλαβω να αποφασισω τι θελω να ζησω, πως θελω να το ζησω, τι ειμαι διατεθιμενη να χασω για να κερδισω κατι."Συνομιληκος ο φοβος με τον θανατο" ειπε καποιος πιο σοφος απ'οτι τον θεωρουσα.

Τα βιωματα, οι επιλογες, ολα ειναι σαν ενα παζλ που αν δεν προσεξεις μονο ενα πεπλο αυταπατης δημιουργει μπροστα σου. Τα παντα ειναι στο μυαλο και αργησα να το ανακαλυψω.Ο τροπος που βλεπω τον κοσμο ορισμενες φορες ειναι τελειως αλλιωτικος απο αυτο που πραγματικα εχω μπροστα στα ματια μου.

"Fear is the fire that melts icarian wings."Florence Earle Coates

Welcome aboard...

Καλωσορισα λοιπον και εγω στον κοσμο των bloggers και των ιστολογιων.Ο βασικος λογος που εντελει βρηκα το θαρρος να δημιουργησω και εγω ενα προσωπικο ιστολογιο ειναι γιατι ειμαι σε μια φαση της ζωης μου που εχω εντονη διαθεση για δημιουργια αλλα δεν εχω ακομα καταφερει να την εκφρασω οπως θα θελα.Ειχα αρκετους ενδοιασμους καθως γενικα δεν "μοιραζομαι" τις σκεψεις μου με τριτους και γιατι παντα υπαρχει μια αναποφευκτη "κριτικη" απο πισω.Σε αυτο το blog-και για οσο κρατησει γιατι βαριεμαι και ευκολα- θα γραφω/αναρτω οτιδηποτε κατεβασει το κεφαλι μου.Οποτε ειτε live with it ειτε τα κουβαδακια σας και σε αλλη παραλια (γιατι ειμαι και πολυ δημοκρατικη ^.^).
Ειμαι φοιτητρια αγγλικης φιλολογιας στο πανεπιστημιο αθηνων και εν μερει αποφασισα να μην γραψω στα αγγλικα για να σωσω οτι εχει μεινει απο τις λυκειακες μου γνωσεις σε γραμματικη-συντακτικο της ελληνικης γλωσσας.Δεν ειμαι και το πιο αισιοδοξο ατομο στον κοσμο αλλα το παλευω.Στην πορεια των αναρτησεων ισως φανει ποσο drama queen μπορω να γινω ωρες ωρες.Γενικα αγαπω τις τεχνες, διαβαζω πολυ λογοτεχνια, εχω μια εφεση στο σχεδιο, ακουω πολυ μουσικη(κυριως rock αλλα γενικα ψαχνομαι).Προτιμω να μην πω πολλα για μενα, θα φανουν ως ενα βαθμο μεσω των αναρτησεων.
Οσον αφορα τον τιτλο του blog  εχω να πω εν συντομια οτι η φραση "here be dragons" εχει βρεθει σε πολλους μεσαιωνικους χαρτες ως ενδειξη  για τις αχαρτογραφητες και ανεξερευνητες  περιοχες του τοτε γνωστου και αγνωστου κοσμου.
Υ.Γ: δεν υπαρχει πιο ασχετος ανθρωπος στους υπολογιστες απο μενα οποτε ζητω λιγη επιεικεια, κανω τεραστια προσπαθεια.