Με την ζωγραφικη ειναι σαν να σταματαει ξαφνικα ο χρονος.Καθε γραμμη του μολυβιου μοιαζει με ιεροτελεστια.Βαζω το ιδιο μου το αιμα (για να ακουστω λιγο πιο δραματικη) σε γκριζα μορφη να σχεδιασει τις γραμμες και τις σκιες.Ολη μου η φαια ουσια μοιαζει να μεταφερεται απο τα δαχτυλα στο μολυβι και απο εκει, στο χαρτι.Καθε αλλη μορφη τεχνης ειναι απλως ενα ερεθισμα, σαν μια διαδικασια προετοιμασιας σε ψυχικο και σωματικο επιπεδο για την στιγμη που θα "εκραγουν" τα συναισθηματα που εχουν συσσωρευτει μεσα μου.Ειναι σαν λυτρωση, σαν ολοκρηρωση.Καμια φορα ανησυχω οτι θα στερεψει το μεσα μου και θα κρατω την ψυχη μου σε ζωγραφισμενες κολλες χαρτι.
Και δεν με απασχολει τοσο το αποτελεσμα, δεν ειμαι επαγγελματιας.Αυτοδιδακτοι στα μονοπατια της ψυχης μας πρεπει να μαστε αλλωστε.Και ειναι ο μονος ισως πραγματικα επιτυχημενος τροπος για μενα να επικοινωνησω με το μεσα μου και κατ' επεκτασην καποιος αλλος να 'μαι καταλαβει.Τα λογια για μενα παντα ωχριουσαν μπροστα στην δυναμη των εικονων και επιλεγω συνειδητα τις περισσοτερες φορες την σιωπη.
Σημερα ισως για αλλη μια φορα το να πιασω ενα μολυβι και μια κολλα χαρτι με βοηθησε να θυμηθω ποια ειμαι, μου εβγαλε ολη την αρνητικη ενεργεια, μου εδωσε κουραγιο να προχωρησω με συμμαχο και οχι εχθρο τον εαυτο μου.Καθε σχεδιο ειναι ενα κομματι μου, κουβαλαει κατι απο μενα, γι'αυτο και ουτε δειχνω την "δουλεια" μου στον οποιονδηποτε και φυσικα δεν εχω ποτε χαρισει καποιο.Θα ναι σαν αν εμπιστευομαι τον εαυτο μου σε καποιον αλλον και αυτο δεν το αξιζει ο καθενας.Για την ακριβεια νομιζω οτι ο μονος που μπορεις πραγματικα να εμπιστευτεις και να εχεις διπλα σου μεχρι το τελος ειναι ο εαυτος σου ακομα και αν καμια φορα μοιαζει να τον χανεις.Αυτο που εισαι και οι ανθρωποι που σε βοηθουν λιγο λιγο να τον βρεις, να τον προστατευσεις, να τον κανεις πιο δυνατο και με την σειρα σου να στηριξεις αλλους "εαυτους" αγαπημενους, ειναι αυτοι που θα μεινουν διπλα σου οσο μακρια η κοντα και να βρεθουν.Και παντα θα ναι μετρημενοι στα δαχτυλα.
Και τους ευχαριστω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου