Somehow deserted, abandoned,

as though it were the artist's

duty to create

hope, but out of what? what?

Βροχερος καιρος σημερα.Λονδρεζικος.Οποτε βρεχει οι σκεψεις μου τρεχουν μακρια στο παρελθον, σε ανθρωπους που αυτη την στιγμη μπορει να βρισκονται χιλιομετρα μακρια μου.Μελαγχολικη εκ φυσεως, δεν δυσκολευομαι ιδιαιτερα να χασω ολη την καλη διαθεση που μπορει να ειχα την προηγουμενη μερα.Αλλα μου αρεσει.Μου ειπαν αμα συνηθισεις την μελαγχολια δυσκολα ξεφευγεις απο αυτον τον τροπο σκεψης.Συμφωνω απολυτα με αυτο αλλα ο καθενας βιωνει διαφορετικα το καθε συναισθημα.Για μενα, που θα θελα να με θεωρω ανθρωπο των τεχνων, η τουλαχιστον ανθρωπο με δημιουργικες τασεις, αυτη η μελαγχολια ειναι το δωρο και η καταρα μου.Δεν θα μουν αυτη που ειμαι χωρις την γλυκια θλιψη, τα αλμυρα δακρυα, την βροχη, το φθινοπωρο, τις χαμενες ευκαιριες, τις φρουδες ελπιδες."Το λιμανι στις δυστυχιες ειναι η τεχνη" και για μενα η αληθινη τεχνη τρεφεται απο τον πονο και την θλιψη, απο τις δυσκολιες και την μελαγχολια.Γιατι αλλωστε να κατσεις κλεισμενος σε ενα σπιτι αν εισαι χαρουμενος και μπορεις να βγεις, να δεις κοσμο, να διασκεδασεις!Ολα χρειαζονται σαφως στην ζωη, αλλα αυτη η ανεκτιμητη μελαγχολια ειναι το δικο μου καταφυγιο στις πιο γκριζες στιγμες, ειναι αυτο που ενω ισως μοιαζει να με παει πισω, στην πραγματικοτητα με παει μπροστα.Μονο οταν ολα ησυχασουν και τα καλυψει το σκοταδι και η μοναξια της νυχτας, φαινονται πως ειναι και εχεις ισως λιγο ποιοτικο χρονο με τον εαυτο σου για μια ουσιαστικη ενδοσκοπηση.Την εχω πληρωσει αυτη την σταση ζωης σαφως, τιποτα δεν ερχεται διχως καποιο τιμημα, αλλα και γιατι να αλλαξω;Και τι να γινω αλλωστε;