"Is there no way out of the mind?"

The Heart asks pleasure first,

and then excuse from pain-

And then those little anodynes,

that deaden suffering.

Μοιαζει το "ζω" και το "θελω" να γινεται πρεπει.Πρεπει να βγεις, να φας, να χαμογελασεις, να μιλησεις στο αγορι σου, να περασεις τα μαθηματα σου, να εισαι ευτυχισμενη.

Μοιαζει σε καθε δευτερολεπτο σιωπης, αναμεσα στα κυματα χαους και καταιγιδας που λεγεται ζωη, να σκοτεινιαζουν ολα.Και εκει που πιστευες οτι εισαι καλα, οτι θες να βγεις, να γελασεις, αποτραβιεσαι παλι μεσα στο καβουκι σου για να προστατευτεις (?) απο την καταιγιδα που λεγεται ζωη.

Στην σιωπη η μουσικη, οι χτυποι της καρδιας, οι φωνες του δρομου ηχουν εκκωφαντικα.Πνιγεσαι στα γιατι και στα πως.Υπεραναλύεις, προσπαθείς να ακολουθησεις το νημα στον λαβυρινθο.Καπου το χανεις.Παντα καπου το χανεις. Καποιος θορυβος απ'την καταιγιδα που μαινεται γυρω απ'την φυσαλιδα σου, ενας κεραυνος, μια αστραπη, θα σε επαναφερει και θα αρχισεις να βρεχεσαι παλι.

Μια στιγμη στην πραγματικη, απολυτη σιωπη ζητας, ισως αυτη την σιωπη που μονον μετα θανατον βρισκεις, γιατι οσο και να προσπαθεις οι σκεψεις σου  θα ηχουν στην σιωπη σου.

Η μονη λυση παντα θα 'ναι να τις σκεπασει παλι η καταιγιδα.

And then to go to sleep;

and then if it should be,

the will of its Inquisitor,

the Liberty to die.

                     (Emily Dickinson)