If i were...

If I were a month, I’d be november.
If I were a day of the week, I’d be friday.
If I were a time of day, I’d be sunset.
If I were a planet, I’d be moon.
If I were an animal, I’d be a wolf.
If I were a direction, I’d be north.
If I were a piece of furniture, I’d be an undone bed.
If I were a liquid, I’d be wine.
If I were a gemstone, I’d be amber.
If I were a tree, I’d be a willow tree.
If I were a tool, I’d be a screwdriver.
If I were a flower, I’d be jasmine.
If I were a kind of weather, I’d be a rainy but warm day.
If I were a musical instrument, I’d be a violin.
If I were a color, I’d be bordeaux.
If I were an emotion, I’d be “care”.
If I were a fruit, I’d be a peach.
If I were a sound, I’d be whispers.
If I were an element, I’d be water.
If I were a car, I’d be a 60s impala.
If I were a food, I’d be spaghetti.
If I were a place, I’d be London .
If I were a material, I’d be lace.
If I were a taste, I’d be sweet & sour.
If I were a scent, I’d be Burberry The Beat.
If I were an object, I’d be a cigarette.
If I were a body part, I’d be neck and eyes.
If I were a facial expression, I’d be a“smile with sad eyes”.
If I were a song, I’d be “rachael” by she wants renenge.
If I were a pair of shoes, I’d be dr.martens.

"salvation and damnation are the same thing."

Κακοποιησε ρε.Συναισθηματικα και σωματικα σε καθημερινη βαση. Ελα πού δεν το ξερες.

Χθες ηταν οι τυψεις που σε οδηγησαν, μετα την καταναλωση μιας ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ σοκολατας, να μεινεις νηστικος ολη μερα.Προχθες το καψιμο του μαλλιου σου στο ισιωτικο μηχανημα, παραπροχθες ενιωσες ασχημα που μιλησες αποτομα στην μανα σου οποτε και εκανες μετα ολες τις δουλειες του σπιτιου.Τις προαλλες αποφασισες να σκυλοβρισεις τον εαυτο σου μπροστα στο καθρεφτη που δεν ειναι αρκετα εξυπνος-ομορφος-συνεπης στις υποχρεςσεις του.Απογοητευεσαι που δεν θες να δεις τους φιλους σου, να μιλησεις στον συντροφο σου, που εχεις τα νευρα σου, που τα θες ολα δικα σου.Και αποφασιζεις να σε τιμωρησεις εμμεσα και αμεσα με καθε τροπο.

Και το χειροτερο απ'ολα ειναι οτι αφηνεις να κακοποιηθεις και απο τους αλλους.Θα αφησεις την κολλητη σου να σου πεταξει το καρφακι της εκει που τσουζει.Θα αφησεις τη μανα σου να σε γεμισει τυψεις που θα βγεις το βραδυ να ξενυχτησεις ή ακομα χειροτερα, που δεν εστρωσες το κρεβατι σου.Θα στραβωσει ο γκομενος και θα σου κανει την ζωη δυσκολη γιατι του ειπες κατι που δεν τον συνεφερε.Θα κανεις αυτο που θελει η παρεα και ας μην σ'αρεσει, για να μην σε αφησουν στην απεξω.Θα υπακουσεις σε αυτον που εχει την δυναμη να σε υποταξει συναισθηματικα, γιατι δεν μπορεις να κανεις αλλιως.Για να μην παω σε σοβαρες περιπτωσεις σωματικης και ψυχολογικης κακοποιησης.Αυτα εννοουνται.

Το στεναχωρο, για μενα, ειναι οτι απο ενα σημειο και μετα ειναι επιλογη σου. Απο φοβο θες, απο τυψεις, απο ανασφαλεια...?Και μαζευεσαι, και μιζεριαζεις, και θυμωνεις.Και δεν θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν.Γιατί τετοιοι ανθρωποι δεν θα σε καταλάβουν.Ομως...

Όμως και εσύ ετσι δεν είσαι?

Turns out I've had the most terrible things happen. And the most brilliant things. And sometimes, well, I can't tell the difference. They're all the same thing. They're... they're just me. You know, Stephen King said once, he said, "salvation and damnation are the same thing." And I never knew what he meant. But I do now." - Dr.W.

don't give away the end, the one thing that stays mine.

Hamlet:
Why then 'tis none to you; for there is nothing either good or
bad, but thinking makes it so. To me it is a prison.
Hamlet Act 2, scene 2, 239–251

Νομίζεις είναι εύκολο να διαλέξεις τον σωστο δρόμο?Νομίζεις.
Για μενα οχι.'Οχι πια.
Δεν νομιζω οτι προσπαθησα αρκετα ποτε.
'Οχι οτι ο καλος "θεουλης" δεν μου την εφερε στην επομενη γωνια.What goes around, comes around.
Γενικα ομως ειμαι κωλοφαρδη.Μου τα χει φερει ευκολα η ζωη (συγκριτίκα με άλλους τουλάχιστον).
Νομιζω πως αυτο φταιει.Τοσες αλλαγες, τοσες φρουδες ελπιδες, τοση αμφισβητηση και ανασφάλεια...καπου εκει θα σε φερουν.Σκληραινεις.Παγωνεις.Δες πως μιλας!Σαν να μην σε νοιαζει...
Και ποιον τον νοιαζει?
Παντα καποιος νοιαζεται μεχρι να σταματησει να νοιαζεται και να αποφασισει να κανει κατι καλυτερο με την ζωη του.
Εχω βαρεθει να αφηνω ανθρωπους πισω μου.Οχι οτι με νοιαζει...Καλυτερα απ'το να μεινω εγω πισω.
Τι θα γινει μετα απ'ολο αυτο που ερχεται δεν ξερω...Σου εχω ξαναπει οτι την αλλαγη μεσα μου την καταλαβαινω την ωρα που γινεται.Και δεν με πιστεψες.
Θα με πιστεψει αραγε κανενας οταν του πω "Να!ΝΑ!ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ???ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΕΙΣ, ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΔΕΙ.να προλαβει.να καταλαβει."
Στο χερι μου ειναι να σου δειξω θα μου πεις.
Εδω ειναι το προβλημα...

fuck what they say.

shame.such a shame.i think i kind of lost myself again.

Say, say my name
I need a little love to ease the pain.

"a page"

maybe two

and then blank

red preferably

neither of us is

really interested

i should know

from the face

reading it

blank

red

uninterested.

C.S.

searching for happiness in the wrong places...

Lights black
Heads bang
You're my drug
We live it
You're drunk, you need it
Real love, I'll give it

So we're bound to linger on
We drink the fatal drop
Then love until we bleed
Then fall apart in parts

That's the point when you realise you are wasting your time on the wrong people, places, situations.Just because you need to be happy, like everybody else.Need? So you don't want it anymore.Too bad.



oh well, oh well...

fuck it.

fuck them all.i-do-not-care.
you keep wondering why.
why trying after all?
no ego left in me.that's good.
no thoughts about the future.
no hope.
it's better like this.i'm better like this.
let it be.let me be.
i'll go with the flow.
morality is overrated afterall...

“‘I love you’ means that I accept you for the person that you are, and that I do not wish to change you into someone else. It means that I will love you and stand by you even through the worst of times. It means loving you even when you’re in a bad mood, or too tired to do the things I want to do. It means loving you when you’re down, not just when you’re fun to be with. ‘I love you’ means that I know your deepest secrets and do not judge you for them, asking in return that you do not judge me for mine. It means that I care enough to fight for what we have and that I love you enough not to let go. It means thinking of you, dreaming of you, wanting and needing you constantly, and hoping you feel the same way for me.”

losing all Hope is freedom...

freedom from desire
and pain
and that fucking doubt
freedom from fear and
disappointment
and sadness
and painfull love
and tears and
will to try
freedom from yourself...


ah Estel...i lost you.

ah none of us care anymore...

I can see now what you mean, aren't you proud of me?

Είναι πολύ μεγάλη απαίτηση να ζητάς να σε καταλάβουν.
Η κατανόηση είναι μια έννοια που έχει υποστεί κατάχρηση, μια έννοια υποκειμενική.
Το μόνο που μπορείς να ζητήσεις και ισως το μόνο που χρειάζεσαι, είναι να ακουστεις.
Η πραγματική παρηγορια δεν κρυβεται στα λόγια τα μεγάλα, στις αμπελοφιλοσοφίες που πιστευει ο καθένας, μα ποτε δεν εφαρμόζει.
Η πραγματική παρηγοριά θα βρεθεί απ'αυτον που θα εχει την διάθεση να κάτσει να ακούσει.
Σιωπηλός.
Και μια αγκαλιά κακό δεν θα κανε πάντως...

Tuesday 23:34

oh I'm stronger than I thought I am.
I laugh at my diabolical reflection in the mirror and think:
fuck you
I bite my blood red painted lips.
need to drink.
outside it's still 25°C
I'm cold inside.

ah those happy people...

They think and act spontaneously rather than from fear based on past experiences. They live in the now and have an unmistakable ability to enjoy each moment. They are strikingly independent, out of the nest, and living their own life. They accept themselves without complaint and refuse to apologize for what they are. They are not rebels, but they do make their own choices even if they conflict with everyone else’s. Their patriotism knows no boundaries and their values are not localized or geographic in nature. They do not identify with their neighborhood, city, state, or country, because they see themselves as part of the human race and connected to everyone else in the world. They have no interest whatsoever in judging others nor are they critical or harsh with themselves. They feel no need to be understood nor do they feel compelled to interpret the actions of others. They are free of internal conflict, petty worries, and feelings of anxiousness. They are quick to apologize when they realize they’re wrong, but feel no need to apologize to curry favor with another. They love themselves unconditionally so therefore they are able to easily give and receive love from others. And most significantly, they are happy, at peace, and content.

(source: http://www.contrarianism.net/2011/04/04/the-paradigm-problem-everything-you-know-is-wrong/ )



same old tears, same old fears.

When giving up does not look like giving up at all...

(by me)

you slowly give in, more and more each day. a little bit more tired than yesterday, more miserable, more..less. but it's all in your mind, noone will hear or see anything of your gradual downfall. everything is normal, everything is moving, everything is anything. for you can't feel anymore. do you remember that feeling of not feeling? and you're not even drunk. and you don't even care.

oh well, goodnight world it's time to give up in my dreams.



20 bright new eyes!

All the smiles you've had to fake
And all the shit you've had to take
Just to lead us here again
I never have the things to say
To make it all just go away
To make it all just disappear

Believe in me
I know you've waited for so long
Believe in me
Sometimes the weak become the strong

Believe in me
This life's not always what it seems
Believe in me
Cause I was made for chasing dreams

It's my life, it's my choice
Hear my words, hear my voice
And just believe

lack of a better post.

Κλεμμενες σκεψεις...

"Ειναι πολυ καλο παιδι."

ΑΛΛΑ. Και ξανά και ξανά και ξανά.

Γιατί αυτοί που μας θέλουν δίπλα τους πραγματικά, τους διώχνουμε μακριά;

Γιατί δεν μας ελκύουν; Τι φταίει και κυνηγάμε πάντα το λάθος άτομο, αυτό που θα ταλαιπωρήσει,θα κάνει ζημιά, το ανέφικτο;

Είναι λογικό, φυσιολογικό; Όχι. Πότε ήταν όμως. Και ποιος λέει ότι αυτά τα πράματα έχουν λογική. Κανείς.

Είναι άδικο και τρελό όμως αυτό που κυνηγάς να μην το φτάνεις, αυτό που σε κυνηγάει να μην το αφήνεις να σε φτάσει.

Το ξέρεις, αν του έδινες μια ευκαιρία ίσως να ζούσες καλύτερα, να γελούσες, να σε έκανε να αισθάνεσαι σημαντικός/ή.

Μπορεί και όχι, πώς θα το μάθεις όμως αν δεν δώσεις μια ευκαιρία;

Είμαστε ρηχοί, άντρες γυναίκες παιδιά ,νοιαζόμαστε για πολλά περισσότερα πράματα από αυτά που παραδεχόμαστε έξω. Έξω λέμε "καλό παιδί, να έχει πλάκα,να είναι έξυπνος" ...ΑΛΛΑ. όταν πεις αυτές τις ατάκες πολύ συχνά και στο μυαλό σου και παντού έχεις ένα αλλά..Ακολουθεί αυτό το γαμημένο αλλά, που κανείς δεν θέλει να ακούει. Κι όλοι το λέμε.

Είναι κακό αυτό;στην τελική να μην ξέρεις τι θες,απλά να ακούς αυτό που σου λέει το μέσα σου,αυτή η ηλίθια φωνή που έχεις μέσα σου,είναι κακό;

Τι μας κρατάει απ'το να απελευθερωθούμε και να μην μας νοιάζει τι λένε οι άλλοι; Πόσοι το έχουν καταφέρει πραγματικά αυτό; Ελάτε, σχεδόν κανένας.

Πραγματικά όλοι λίγο πολύ νοιαζόμαστε μην πουν εκείνο μην πούνε το άλλο, μην πούνε αυτό που θα μας ενοχλήσει να ακούσουμε, γιατί είναι η αλήθεια και η αλήθεια πονάει. Συχνά, όχι πάντα.

Ποιος καθορίζει τι είναι ταιριαστό; Ποιο είναι το κατάλληλο ταίρι για σένα, ποιος βάζει τα στάνταρ;

Είναι παράλογο να μην παίρνεις ρίσκο σε κάτι γιατί σου φαίνεται εξωφρενικό,αταίριαστο,παράταιρο.

Ποιος ορίζει το αταίριαστο όμως,μήπως το αταίριαστο των άλλων, καθορίζει και το δικό σου αταίριαστο;

Μάλλον. Αλλά εγώ δεν μπορώ να το υπερβώ.

Και έτσι τρέχω τρέχω τρέχω, ή μάλλον έτρεχα πίσω από τα λάθος άτομα, πίσω από την λάθος επιλογή, γιατί πλέον δεν μπορώ να τρέχω άλλο. Την πατάς μία, δύο, τρεις, φτάνει η ώρα που λες στοπ στον εαυτό σου,τον υποχρεώνεις να σταματήσει αυτό το παράλογο παιχνίδι χωρίς σταματημό και χωρίς σκοπό, που σου μειώνει τη νοημοσύνη, πραγματικά σε κάνει να νιώθεις χαζή, "εσύ συγκεκριμένα δεν το περιμέναμε αυτό από σένα"

Λοιπόν ξέρετε, δεν το περιμένατε αλλά να που έτυχε. Όχι πια ευτυχώς. (*ή μήπως όχι; Σκάσε εσωτερική φωνή)

Το τραγικό είναι όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται, όταν ξέρεις ότι άθελα σου και συ κάνεις αυτό το παιχνίδι σε κάποιον άλλο. Χωρίς να το θέλεις, έστω. και πάλι το κάνεις. Το φαντάζεσαι ότι κι ο άλλος έτσι κάπως νιώθει, πειραγμένος, χαζός, "αδικημένος".

Δύσκολα τα πράματα, ακαθόριστα, χωρίς λόγο ή με λόγο, χωρίς υπαιτιότητα ή ανυπαίτια κάποτε και συ θα κάνεις ή έκανες αυτό που μικροί λέγαμε "ότι δεν θέλεις να σου κάνουν. "

"μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν". Φυσικά.

Φαύλος κύκλος.

....Αλλά μεγάλη κουβέντα μην λες.

Δεν το ελέγχεις και δεν ξέρεις τα όριά σου.

Το σίγουρο είναι ένα. Προσπάθησε να κρατάς την αξιοπρέπεια σου, με το να μην εξευτελίζεις τον άλλον. Χάνει την αξιοπρέπεια του ο άλλος, την χάνεις και συ. Εγώ δηλαδή, δεν ξέρω γιατί. Σταμάτα να νοιάζεσαι τόσο πολύ.

Όταν δεν έχεις την πρόθεση, τουλάχιστον ξέρεις, δεν είσαι και τόσο κάθαρμα.

Δεν είσαι. Δεν είσαι. Το κάθαρμα ΞΕΡΕΙ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΟΥ, ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ. δεν το νοιάζει., ποτέ δεν τον ένοιαζε.να ξέρεις εαυτέ μου δεν είσαι κάθαρμα. Ποτέ δεν έπαιξες έτσι. δεν συνεχίζεις. όταν βλέπεις τα άσχημα, ειδικά σε άνθρωπο που τον νοιάζεσαι, πονάς και συ. Αυτό το ξέρω καλά. Μην παίζετε έτσι με τους ανθρώπους.

Αλήθεια...

"Is there no way out of the mind?"

The Heart asks pleasure first,

and then excuse from pain-

And then those little anodynes,

that deaden suffering.

Μοιαζει το "ζω" και το "θελω" να γινεται πρεπει.Πρεπει να βγεις, να φας, να χαμογελασεις, να μιλησεις στο αγορι σου, να περασεις τα μαθηματα σου, να εισαι ευτυχισμενη.

Μοιαζει σε καθε δευτερολεπτο σιωπης, αναμεσα στα κυματα χαους και καταιγιδας που λεγεται ζωη, να σκοτεινιαζουν ολα.Και εκει που πιστευες οτι εισαι καλα, οτι θες να βγεις, να γελασεις, αποτραβιεσαι παλι μεσα στο καβουκι σου για να προστατευτεις (?) απο την καταιγιδα που λεγεται ζωη.

Στην σιωπη η μουσικη, οι χτυποι της καρδιας, οι φωνες του δρομου ηχουν εκκωφαντικα.Πνιγεσαι στα γιατι και στα πως.Υπεραναλύεις, προσπαθείς να ακολουθησεις το νημα στον λαβυρινθο.Καπου το χανεις.Παντα καπου το χανεις. Καποιος θορυβος απ'την καταιγιδα που μαινεται γυρω απ'την φυσαλιδα σου, ενας κεραυνος, μια αστραπη, θα σε επαναφερει και θα αρχισεις να βρεχεσαι παλι.

Μια στιγμη στην πραγματικη, απολυτη σιωπη ζητας, ισως αυτη την σιωπη που μονον μετα θανατον βρισκεις, γιατι οσο και να προσπαθεις οι σκεψεις σου  θα ηχουν στην σιωπη σου.

Η μονη λυση παντα θα 'ναι να τις σκεπασει παλι η καταιγιδα.

And then to go to sleep;

and then if it should be,

the will of its Inquisitor,

the Liberty to die.

                     (Emily Dickinson)

I'm afraid i stopped believing/ feeling/ yearning a long time ago.

Ασυναρτησιες...?



Τελικα τα πραγματα ειναι ισως λιγο πιο διαφορετικα απ'οτι νομιζα. Και ισως φταιει ο καιρος, η -κλασικη- αναποφασιστικοτητα μου (που σημαινει οτι αυριο μπορει να λεω τα ακριβως αντιθετα),  ισως- και μακαρι, ετσι για αλλαγη- να εκανα ενα μικρο βημα μπροστα. Και δεν θα αλλαξουν και πολλα γυρω μου.Μεσα μου ομως αλλαζουν τα παντα, ισως. Και τις αλλαγες λενε τις καταλαβαινεις μετα απο καιρο οταν γυρνας πισω και βλεπεις κατι αλλο απ'αυτο που εισαι τωρα.

Ενιγουεϊ η ουσια ειναι πως οτι και να λενε μερικοι μερικοι εγω μπορω να αντιληφθω την αλλαγη πανω μου και γυρω μου την στιγμη που ακριβως συμβαινει, οσο ανεπαισθητη και να'ναι, απλα ισως 9α μπορεσω να την εκτιμησω καλυτερα σε κανα 6μηνο απο τωρα...Θα ακουστει μακαβριο αλλα αισθανομαι αυτη την νηφαλιοτητα και αυτογνωσια που εχει ενας ανθρωπος που εχει αποδεχτει την μοιρα του πριν τα τιναξει. Και μου αρεσει αυτο. Στο χαος του μυαλου μου, που βιωσα το τελευταιο κυριως χρονο, βρηκα-εστω και για λιγο- ενα βραχο να αγκιστρωθω πριν με παρασυρει ξανα το ρεμα (που λεει και το ασμα). Γιατι σιγουρα θα ξανακυλησω σαν τους drug addicts καπου εκει στο βαθος της ψυχης μου που αλλοι φοβουνται, οχι απλως να πλησιασουν αλλα εστω να ριξουν μια ματια. Και αυτο μου αρεσει. Στο τελος τελος ειναι μια αποδειξη οτι ζω και δεν φυτοζωω.
Και αν λοιπον με πιασαν παλι τα πολιτικα μου/κοινωνικα μου/ καλλιτεχνικα μου/επαναστατικα μου, μην απορησεις.Γιατι στο κατω κατω της γραφης και οι μισανθρωποι χρειαζονται ανθρωπους για να μισησουν.Και ισως αυριο παλι να ξαναμπω σε ξενερωτο/φασιστικο/geek/ψωναρα mode. Αλλα χου κεαρς? Εσυ παντως σιγουρα οχι.
Και μην φοβασαι, δεν αλλαξα καθολου.

it's like nothing ever happened at all...

and all i ever wanted was to be free

"Vacant heart, and hand, and eye. Easy live and quiet die." Sir W.Scott



Things were much simpler…much more concrete.

I don’t know what part of me changed exactly, but there is something different in me, something quite unfamiliar I’m afraid. I don’t know if I lost something, or if a “thorn” grew in me when I thought that love was blooming. I become lonely, so lonely, tired, so tired.

Is it the “sacrifices” that my choices brought, or just this anger towards myself? All  I know is that it dwells within. Within a mind of once-living-fairytales, of a heart once-yearning-dreaming and living and fighting and perhaps…loving.

But loving who or what? I could not know. I was too young, too into books and movies of epic battles and courage and love and hate. It all seemed clear then, I seemed more “clear” then. There was a goal, a sacrifice willing to make, an ambition, a dream, a foolish hope of change…

I wanted to change the world, though I couldn’t even face myself. And I can’t really tell you what’s in my heart, what I felt, what I’ve known. You are not the one to whom I could show the darkest-but maybe also the brightest- part of me. Why? Because I hate you, and through you I hate myself.

I hate you for pulling of the veil that blinded me for so many years, for making me see the ugly truth, for forcing me to live like anybody else, without  love, without friendship, without hope, without me.

And I hate me for letting you unveil my eyes, letting you in my heart to a point, letting you show me a world that I always feared that was somewhere there(but never too close).  I hate me for choosing to be like anybody else, without love, without friendship, without Hope…without me.

Between me and the world there will always be a thin line. I’ m sorry.

...

...not again...

Illusion is the first of all pleasures (O.Wilde)

Κανε πως με πιστευεις,

κανε πως τιποτα απ' ολα τα ασχημα δεν εχει συμβει.

Κανε πως μ' αγαπας οσο κανεις αλλος,

κανε πως εισαι αληθινος.

Κανε πως εχεις ελπιδες και ονειρα,

κανε πως ζηλευεις και παθιαζεσαι,

κανε πως εχεις διαθεση να αγωνιστεις.

Κανε πως θες να ζησεις.

Κανε πως θες να γελασεις

Κανε πως θες να δωσεις.

Κανε πως θες να παρεις.

Κανε πως η μιζερια του κοσμου αυτου δεν σε αγγιζει,

κανε πως θα αγγιξεις την αιωνιοτητα.

Κανε πως βλεπεις το ποτηρι μισογεματο,

κανε πως αυτα που αισθανεσαι ειναι αληθινα.

Κανε πως προσπαθεις να αλλαξεις.

Κανε πως δεν θες να' σαι μονος.

Κανε πως εισαι εσυ...

In the end it doesn't even matter...

Remembering all the times you fought with me
I’m surprised it got so (far)
Things aren’t the way they were before
You wouldn’t even recognize me anymore
Not that you knew me back then
But it all comes back to me
In the end

You kept everything inside and even though I tried, it all fell apart
What it meant to me will eventually be a memory of a time when I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn’t even matter

I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn’t even matter

I've put my trust in you
Pushed as far as I can go
For all this
There’s only one thing you should know
I've put my trust in you
Pushed as far as I can go
For all this
There’s only one thing you should know
I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn’t even matter
I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn’t even matter

and that was it...



You come to the point of giving up when the hopes that used to keep you going become the reason for you to stop believing.

Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>



Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

don't give me choices.i'll never take only one...

Ειναι τα καρκινακια ετσι, οι υδροχοοι, οι κυκλοθυμικοι ανθρωποι γενικοτερα? Οτι και να "φταιει" η ουσια ειναι πως δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απο εναν αναποφασιστο ανθρωπο.Και εγω δεν λεω να δυσκολευεσαι να παρεις μια σημαντικη αποφαση.Εγω λεω να δυσκολευεσαι ακομα και να διαλεξεις τι θα παραγγειλεις απο το σουβλατζιδικο της γειτονιας.Στην καθημερινοτητα μας εχουμε να κανουμε απειρες επιλογες, συνειδητες και υποσυνειδητες και η καθε μια μας καθοριζει σαν χαρακτηρες αν οχι σαν ανθρωπους.Τι γινεται ομως αν τα θες ολα και τιποτα, αν θες το παλιο αλλα και το καινουριο,
το σιγουρο και το ρισκο, και τις 15 γευσεις παγωτου, και να μεινεις και να φυγεις, και να νιωσεις και να μην αισθανεσαι...?
Ακουγεται απλο αλλα για εναν αναποφασιστο ειναι πολυ ψυχοφθορο (και για τους αλλους εκνευριστικο).Συνηθως σε παρεξηγουν οι γυρω σου, νομιζουν οτι τους αποφευγεις, οτι δεν τους εμπιστευεσαι, οτι υψωνεις τοιχους.Και δεν ειναι τελειως ψεμα αυτο, απλα υπαρχει και η αληθεια που λεει οτι απλα ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ.Γιατι θελουμε.Θελω πραγματα απο αυτη την ζωη,αξιζω πραγματα, θελω να παρω και να δωσω, να βρω μια σταθερη πορεια να ακολουθησω.Τυχαινει να ταλαντευομαι για να παρω μια συγκεκριμενη αποφαση εδω και σχεδον 2 χρονια.Εξαναγκασα τον εαυτο μου καποτε, γιατι δεν πηγαινε αλλο, να ληξω μια κατασταση και απο τοτε μεσα μου εχω την αμφιβολια.Και ξερεις πως πανε αυτα...αμα μπει το μικροβιο της αμφιβολιας -σε ολα, απο σχεσεις μεχρι επιλογες ζωης- δυσκολα φευγει.Plus οι σημαντικες επιλογες συνηθως  εχουν πιο μακροπροθεσμες συνεπειες, δεν μπορεις παντα να ξερεις αν κατι θα σου βγει σε καλο, απλα το δοκιμαζεις και "see what happens".
Το μονο που με παρηγορει ειναι οτι δεν ειμαι μονη μου στο club των mentaly unstable και οτι υπαρχουν παντα καποιοι ανθρωποι που θα σε δεχτουν ετσι οπως εισαι και θα μεινουν διπλα σου γιατι πιστευουν πως τα καλα σου ειναι πιο σημαντικα γι' αυτους.
Καποια στιγμη θα αλλαξω.Γιατι παντα αλλαζω και ας μενω ιδια...

Έχεις ιδέα πώς είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι και να μην πνίγεσαι;

Μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι.

Δεν γίνεσαι γαμώτο, είσαι και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι.

"no name" C.S.

that is

what it is not

it has something

but has it not

what makes it powerful

might make it weak

in black

and white

there it flings

you lose the meaning

you find perception

you stop the time

you start the thought

what might be pain

it might be not...

να γελας...

Πότε βροχή, πότε αέρας, μια προσευχή, λόγια μητέρας
Φωνές που ακούγαμε παιδιά. Για μια στιγμή θέλω...

Είναι νωρίς, ζωή χαράζει, σαν μολυβιά στ' όνειρο στάζει
Ο αέρας παίρνει τα μαλλιά. Για μια στιγμή θέλω να...

Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να
την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι

Είναι αργά, λόγια δεν βρίσκω, όση ομορφιά κι αν σου χαρίσω
πίσω απ' τα φώτα της ζωής. Για μια στιγμή θέλω να...

Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να
την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι

They said life is a game we're meant to lose.

Δεν μπορουσε...Δεν μπορουσε να θυμηθει.Δεν μπορουσε να θυμηθει, οχι την τελευταια φορα που αισθανθηκε ευτυχισμενη-καθε λογο για να ειναι ευτυχισμενη ηταν- αλλα πως θα αισθανοταν παλι ετσι.
Ειναι η ευτυχια μια συναισθηματικη κατασταση στην οποια μπαινουμε αυτοβουλως, που ειναι επιλογη, που λεμε "τωρα ειμαι ευτυχισμενος"; Μαλλον καπως ετσι λειτουργουν τα πραγματα.Ετσι και αντιστροφα.Αναιρει η ευτυχια την δυστυχια και η δυστυχια την ευτυχια η συνυπαρχουν; Και αν συνυπαρχουν γιατι ξεχασε να αισθανεται ευτυχισμενη;Ειναι μονο στο μυαλο της ολα;
Λενε πως η ζωη ειναι μια σταθερη δυστυχια με φωτεινα σημεια ευτυχιας. Το ποσα και ποια θα ναι η συχνοτητα τους το καθοριζουμε κυριως εμεις οι ιδιοι.Γιατι λοιπον δεν θυμαται πως να αισθανθει ευτυχισμενη;Προσπαθει και μονο μια φτηνη απομιμηση του συναισθηματος καταφερνει.
Η ευτυχια δηλαδη δεν ειναι σαν το ποδηλατο που αμα το μαθεις δεν το ξεχνας; Η΄μηπως απο την πολλη ευτυχια μπουχτισε και ειπε να μαθει λιγο να την εκτιμαει;
Και αν ολα ειναι στο μυαλο τοτε ειναι μονη, και αν δεν της φταιει τιποτε αλλο τοτε μαλλον της φταιει ο εαυτος της.
Πνιγομαι.

my Heart is where my Art is...

Με την ζωγραφικη ειναι σαν να σταματαει ξαφνικα ο χρονος.Καθε γραμμη του μολυβιου μοιαζει με ιεροτελεστια.Βαζω το ιδιο μου το αιμα (για να ακουστω λιγο πιο δραματικη) σε γκριζα μορφη να σχεδιασει τις γραμμες και τις σκιες.Ολη μου η φαια ουσια μοιαζει να μεταφερεται απο τα δαχτυλα στο μολυβι και απο εκει, στο χαρτι.Καθε αλλη μορφη τεχνης ειναι απλως ενα ερεθισμα, σαν μια διαδικασια προετοιμασιας σε ψυχικο και σωματικο επιπεδο για την στιγμη που θα "εκραγουν" τα συναισθηματα που εχουν συσσωρευτει μεσα μου.Ειναι σαν λυτρωση, σαν ολοκρηρωση.Καμια φορα ανησυχω οτι θα στερεψει το μεσα μου και θα κρατω την ψυχη μου σε ζωγραφισμενες κολλες χαρτι.

Και δεν με απασχολει τοσο το αποτελεσμα, δεν ειμαι επαγγελματιας.Αυτοδιδακτοι στα μονοπατια της ψυχης μας πρεπει να μαστε αλλωστε.Και ειναι ο μονος ισως πραγματικα επιτυχημενος τροπος για μενα να επικοινωνησω με το μεσα μου και κατ' επεκτασην καποιος αλλος να 'μαι καταλαβει.Τα λογια για μενα παντα ωχριουσαν μπροστα στην δυναμη των εικονων και επιλεγω συνειδητα τις περισσοτερες φορες την σιωπη.

Σημερα ισως για αλλη μια φορα το να πιασω ενα μολυβι και μια κολλα χαρτι με βοηθησε να θυμηθω ποια ειμαι, μου εβγαλε ολη την αρνητικη ενεργεια, μου εδωσε κουραγιο να προχωρησω με συμμαχο και οχι εχθρο τον εαυτο μου.Καθε σχεδιο ειναι ενα κομματι μου, κουβαλαει κατι απο μενα, γι'αυτο και ουτε δειχνω την "δουλεια" μου στον οποιονδηποτε και φυσικα δεν εχω ποτε χαρισει καποιο.Θα ναι σαν αν εμπιστευομαι τον εαυτο μου σε καποιον αλλον και αυτο δεν το αξιζει ο καθενας.Για την ακριβεια νομιζω οτι ο μονος που μπορεις πραγματικα να εμπιστευτεις και να εχεις διπλα σου μεχρι το τελος ειναι ο εαυτος σου ακομα και αν καμια φορα μοιαζει να τον χανεις.Αυτο που εισαι και οι ανθρωποι που σε βοηθουν λιγο λιγο να τον βρεις, να τον προστατευσεις, να τον κανεις πιο δυνατο και με την σειρα σου να στηριξεις αλλους "εαυτους" αγαπημενους, ειναι αυτοι που θα μεινουν διπλα σου οσο μακρια η κοντα και να βρεθουν.Και παντα θα ναι μετρημενοι στα δαχτυλα.

Και τους ευχαριστω.

...when will you be whole again?



We've gone a long way while learning
Still our hearts kept on burning
we've gone right
we've gone straight
and ended up far-out
we've reaped the fruits of deception
opened the doors of perception
and burned down all the bridges we came across
when will you be whole again?
we've both been down that road
going nowhere
still you ask is love to blame?

Somehow deserted, abandoned,

as though it were the artist's

duty to create

hope, but out of what? what?

Βροχερος καιρος σημερα.Λονδρεζικος.Οποτε βρεχει οι σκεψεις μου τρεχουν μακρια στο παρελθον, σε ανθρωπους που αυτη την στιγμη μπορει να βρισκονται χιλιομετρα μακρια μου.Μελαγχολικη εκ φυσεως, δεν δυσκολευομαι ιδιαιτερα να χασω ολη την καλη διαθεση που μπορει να ειχα την προηγουμενη μερα.Αλλα μου αρεσει.Μου ειπαν αμα συνηθισεις την μελαγχολια δυσκολα ξεφευγεις απο αυτον τον τροπο σκεψης.Συμφωνω απολυτα με αυτο αλλα ο καθενας βιωνει διαφορετικα το καθε συναισθημα.Για μενα, που θα θελα να με θεωρω ανθρωπο των τεχνων, η τουλαχιστον ανθρωπο με δημιουργικες τασεις, αυτη η μελαγχολια ειναι το δωρο και η καταρα μου.Δεν θα μουν αυτη που ειμαι χωρις την γλυκια θλιψη, τα αλμυρα δακρυα, την βροχη, το φθινοπωρο, τις χαμενες ευκαιριες, τις φρουδες ελπιδες."Το λιμανι στις δυστυχιες ειναι η τεχνη" και για μενα η αληθινη τεχνη τρεφεται απο τον πονο και την θλιψη, απο τις δυσκολιες και την μελαγχολια.Γιατι αλλωστε να κατσεις κλεισμενος σε ενα σπιτι αν εισαι χαρουμενος και μπορεις να βγεις, να δεις κοσμο, να διασκεδασεις!Ολα χρειαζονται σαφως στην ζωη, αλλα αυτη η ανεκτιμητη μελαγχολια ειναι το δικο μου καταφυγιο στις πιο γκριζες στιγμες, ειναι αυτο που ενω ισως μοιαζει να με παει πισω, στην πραγματικοτητα με παει μπροστα.Μονο οταν ολα ησυχασουν και τα καλυψει το σκοταδι και η μοναξια της νυχτας, φαινονται πως ειναι και εχεις ισως λιγο ποιοτικο χρονο με τον εαυτο σου για μια ουσιαστικη ενδοσκοπηση.Την εχω πληρωσει αυτη την σταση ζωης σαφως, τιποτα δεν ερχεται διχως καποιο τιμημα, αλλα και γιατι να αλλαξω;Και τι να γινω αλλωστε;

Kανεις δεν αγαπα εκεινον που φοβαται...

Imagine no more tears
Dissolving all your fears
With tooth and claw we fight
Into this endless night

Yeah lately I know that I've been crawling
I know that I've been falling
Into your dream

I saw my tears in your eyes
You saw your fears in mine
We watched it burn together

Ισως δεν το χω τοσο με το γραψιμο. Κι ομως τοσες σκεψεις, τοσα συναισθηματα, τοσα ερεθισματα. Θελω τοσο να τα εκφρασω αλλα αισθανομαι οτι αδυνατω.Φοβαμαι ισως ακομα και την δικη μου κριτικη.Φοβαμαι? Φοβαμαι.

Μεγαλο πραγμα ο φοβος.Τοσα συναισθηματα, τοσες επιθυμιες, τοσα ονειρα, τοση διαθεση και φιλοδοξιες...τα σπρωχνω στο μελλον."Καποια στιγμη θα το κανω, καποτε θα ερθει η ωρα, οταν, οταν...". Να εχω ολη την προδιαθεση να κανω κατι σουσιαστικο με αυτα που εχω στο κεφαλι μου...Αlαs!

Τελικα κινητηρια δυναμη στην ζωη ειναι ο φοβος. Και οσο tempus fugit (time flies), τοσο ο φοβος πλησιαζει.Φοβαμαι την ιδεα του χρονου γιατι ισως πιστευω οτι δεν θα προλαβω να βρω το κουραγιο να ζησω.Δεν θα προλαβω να αποφασισω τι θελω να ζησω, πως θελω να το ζησω, τι ειμαι διατεθιμενη να χασω για να κερδισω κατι."Συνομιληκος ο φοβος με τον θανατο" ειπε καποιος πιο σοφος απ'οτι τον θεωρουσα.

Τα βιωματα, οι επιλογες, ολα ειναι σαν ενα παζλ που αν δεν προσεξεις μονο ενα πεπλο αυταπατης δημιουργει μπροστα σου. Τα παντα ειναι στο μυαλο και αργησα να το ανακαλυψω.Ο τροπος που βλεπω τον κοσμο ορισμενες φορες ειναι τελειως αλλιωτικος απο αυτο που πραγματικα εχω μπροστα στα ματια μου.

"Fear is the fire that melts icarian wings."Florence Earle Coates

Welcome aboard...

Καλωσορισα λοιπον και εγω στον κοσμο των bloggers και των ιστολογιων.Ο βασικος λογος που εντελει βρηκα το θαρρος να δημιουργησω και εγω ενα προσωπικο ιστολογιο ειναι γιατι ειμαι σε μια φαση της ζωης μου που εχω εντονη διαθεση για δημιουργια αλλα δεν εχω ακομα καταφερει να την εκφρασω οπως θα θελα.Ειχα αρκετους ενδοιασμους καθως γενικα δεν "μοιραζομαι" τις σκεψεις μου με τριτους και γιατι παντα υπαρχει μια αναποφευκτη "κριτικη" απο πισω.Σε αυτο το blog-και για οσο κρατησει γιατι βαριεμαι και ευκολα- θα γραφω/αναρτω οτιδηποτε κατεβασει το κεφαλι μου.Οποτε ειτε live with it ειτε τα κουβαδακια σας και σε αλλη παραλια (γιατι ειμαι και πολυ δημοκρατικη ^.^).
Ειμαι φοιτητρια αγγλικης φιλολογιας στο πανεπιστημιο αθηνων και εν μερει αποφασισα να μην γραψω στα αγγλικα για να σωσω οτι εχει μεινει απο τις λυκειακες μου γνωσεις σε γραμματικη-συντακτικο της ελληνικης γλωσσας.Δεν ειμαι και το πιο αισιοδοξο ατομο στον κοσμο αλλα το παλευω.Στην πορεια των αναρτησεων ισως φανει ποσο drama queen μπορω να γινω ωρες ωρες.Γενικα αγαπω τις τεχνες, διαβαζω πολυ λογοτεχνια, εχω μια εφεση στο σχεδιο, ακουω πολυ μουσικη(κυριως rock αλλα γενικα ψαχνομαι).Προτιμω να μην πω πολλα για μενα, θα φανουν ως ενα βαθμο μεσω των αναρτησεων.
Οσον αφορα τον τιτλο του blog  εχω να πω εν συντομια οτι η φραση "here be dragons" εχει βρεθει σε πολλους μεσαιωνικους χαρτες ως ενδειξη  για τις αχαρτογραφητες και ανεξερευνητες  περιοχες του τοτε γνωστου και αγνωστου κοσμου.
Υ.Γ: δεν υπαρχει πιο ασχετος ανθρωπος στους υπολογιστες απο μενα οποτε ζητω λιγη επιεικεια, κανω τεραστια προσπαθεια.